Oase voor vermoeide reizigers
‘Een oase voor vermoeide reizigers’, zei een van de gasten bij haar vertrek tegen me. Zo waren ze ook binnengekomen: met gezichten waar de spanning van af te lezen viel. Ze hadden zich moeten losscheuren uit hun drukke gezin, uit de stress van het werk en uit verantwoordelijkheden voor de kerk die hen boven het hoofd groeiden. Druk pratend waren ze de kapel binnengevallen. ‘Sst…sst…hier moet het stil zijn.’
De aanstichters
In alle rust de woorden Gods over je heen laten komen en dan te zwijgen, wel vijf minuten lag, haast niet te dragen. ‘Nada te turbe – laat niets je verontrusten’, zingen we. Nog zo’n verrassing: de maaltijd gebruiken we in stilte, met alleen muziek op de achtergrond. Dat lijkt de onrust alleen maar erger te maken. Besmuikt lachen, zacht gegiechel. Een erwtje dat eenzaam is achtergebleven op het tafelkleed krijgt alle aandacht. Waar moet je kijken, wat moet je doen als je niet mag praten?
Later op de avond dringt de onrust die zich in hun leven heeft genesteld dieper door. ‘Waarom ben je onrustig in mij, mijn ziel?’ Aan de hand van psalm 42 komen de aanstichters op tafel: de verwachtingspatronen, de spanningen in het gezin, de angst niet goed genoeg te zijn in je werk. En wat sommige deelnemers nooit eerder hebben gedaan: ze verbeelden de bronnen van onrust in een collage, een tekening of een aquarel. Ze zijn verbaasd over wat er dan tot onder hun handen groeit. Het is veel makkelijker nu om stil te worden bij het avondgebed.
Zintuigen op scherp
De volgende dag nemen we ons vertrekpunt in de woorden van Jezus: ‘Komt allen tot mij die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven.’ We lezen een korte tekst van Henri Nouwen. Een intens gesprek over het beleven van de tijd volgt. Wat later neemt wandelcoach Marjan de Muynck ons mee door het herfstbos, waar de beukenbomen een schitterende oranje tooi laten zien. Zij helpt ons onze zintuigen op scherp te zetten en de grootheid van de Schepper te zien in de details van de mossen en minuscule paddenstoelen om ons heen. ‘Stilte maakt onze zintuigen wakker…en laat dat hondengeblaf op de achtergrond gewoon maar toe, duw het niet weg…’
In dit weekend gaat iedereen hoe langer, hoe meer merken dat hij of zij gedragen wordt door de getijden, op vier momenten van de dag. ‘Konden we die maar vasthouden en mee naar huis nemen’, hoor ik zeggen. De Lectio Divina op zondag is voor velen een verrassing. Moeilijk om niet over de Bijbel te heersen met je gedachten en je woorden, maar het Woord tot jou te laten spreken. Oude, bekende Bijbelwoorden komen tot leven. Dingen beginnen op hun plek te vallen. ‘Ik kreeg ineens zo’n duidelijk antwoord op een vraag waarmee ik al lang mee zat.’ En toch slaat de migraine nog toe bij een van de deelnemers, een signaal, een aanval, een zandstorm die de oase probeert uit te vegen.
De storm bedwongen
Als ze weggaan is de storm bedwongen. Vlak voor de afsluitende lunch hebben we het met elkaar op een rij gezet: ‘Wat neem je mee, wat houd je vast, als je straks weer in de drukte van het alledaagse leven komt?’ Opnieuw een moment van verwerking: een collage van hoop, een foto van bomen die een boog vormen over het pad tijdens de stiltewandeling – teken van Gods trouw en vaderlijke zorg. ‘Die neem ik mee, die druk ik af, ik hoef niet weer duizend dingen op me te nemen, nee, het ís gedaan!’ ‘Ik ben geholpen om mijn taken meer met meer liefde doen.’ Hilariteit alom als bij de lunch grappen over tafel vliegen. Ze kwamen druk en gestrest binnen; ze gaan vrolijk weg. Zelfs de migraine, die donkere, hardnekkige wolk, is geweken. ‘Sta op, rust en eet wat, want anders is de weg te veel voor je’, die woorden gaan mee. ‘Wat een heerlijke plek, we komen terug’, wordt er nog geroepen.
‘Hier doen we het voor’, zeggen mijn vrouw en ik tegen elkaar. Een oase onderhouden in de wildernis van een veeleisende samenleving, prachtig om te doen. En dan is het tijd om zelf onder een palmboom neer te strijken.
