Retraite als protest
In de middaggebeden lezen we altijd uit een Evangelie. Na Pasen zijn we nu begonnen met Johannes. Gisterenmiddag klonken de woorden over Johannes de doper, over ‘de roepende in de woestijn’. Ik verbaasde me er bijna over hoezeer de tekst me opnieuw raakte: die bijna voorspelbare beelden van ‘roepen in die woestijn’ en ‘niet gehoord worden’. De tijd die als een woestijntijd kan voelen, de behoefte aan een ‘woestijnvader’ die de waarheid spreekt, het is herkenbaar voor nu.
En ook het beeld van die tijdgenoten, die naar de woestijn trekken, is inspirerend. Er zijn altijd meer mensen dan je denkt die aanvoelen dat de tijd droog is, en dat je eigenlijk dorstig bent naar stilte en waarheid. Het beeld roept ook verlangen op naar retraites, naar gasten, naar momenten van stilte en waarheid. Veel gasten die komen hebben dorst. Hetzij naar stilte en inkeer, hetzij naar visie en Geestkracht. Veel gasten die komen hebben soms zelf ook wel iets van een ‘roepende in de woestijn’. Ze leggen zich niet neer bij de haast, de competitie en het lawaai van onze tijd, maar protesteren ertegen. Mooi vind ik dat: een retraite houden als protest. En gelukkig gebeurt het eigenlijk altijd ook, in iedere retraite, dat wanneer we samenzijn er een woord klinkt dat de tijd aankan, en ons aankan. In een open gesprek, in een tekst die we lezen, tijdens een lectio divina. Ik weet, onze maaltijden zijn sober, ook dat is een link met Johannes. Maar tegelijkertijd voelen die retraites als een soort luxe, als weldadig voor de ziel.
