In Memoriam

Ik ontmoette Ben Wentsel op de Wittenberg in Zeist, waar hij dogmatiek doceerde. Wat genoot ik van zijn lessen. En zijn uitspraken. ‘Die auto die daar staat, hangt van God aan mekaar.’ Of: ‘Laten we nu een duik nemen in de natuurlijke openbaring.’ Hij bedoelde: laten we een wandeling gaan maken in het bos. En nog een, toen het over het begrip ‘kenosis ging’: ‘Laten we op onze knieën naar de koffieruimte gaan.’ Catechese: ‘van boven af roepen’, nog zoiets. Waarop hij op een stoel ging staan.

Toen ik hem een keer naar het NS-station bracht – ik had net mijn rijbewijs – en we openhartig met elkaar spraken, bad hij voor hij de auto verliet met me. Om nooit te vergeten. Wat een bijzondere man!

Op De Wittenberg deed ik verscheidene tentamens bij hem. Eén keer heb ik, kennelijk, zijn tentamenvragen overtroefd. Ik kreeg een 10+. Dat genoegen heb ik later nooit meer mogen smaken. Als dank ontving ik (maart 1988) van hem het ‘Handboek van de Gereformeerde Dogmatiek’ van A.G. Honig, het boek waardoor hij door zijn vader werd gestimuleerd theologie te gaan studeren. Hij schijnt het gelezen te hebben vóór hij naar de Kamper Hogeschool ging.

In mijn tijd aan De Wittenberg (toen nog Reformatorische Bijbelschool), was Ben bezig met zijn Dogmatiek (later ‘De Blauwe Olifant’ genoemd, vanwege de blauwe stofomslagen). Een geweldig karwei.

Ik was bij de meeste van de presentaties van de nieuwe delen ervan en van wat er allemaal op volgde aanwezig. Meestal heel bijzondere bijeenkomsten. Ik was ook bij de afscheidsdienst van zijn geliefde echtgenote. Hoe hadden zij elkaar lief!

Trudy, zijn vrouw, met wie hij op latere leeftijd trouwde, was zijn steun en toeverlaat. Ben was soms wat ‘onhandig’, zal ik maar zeggen. Zo herinner ik me, dat hij in een van zijn eerste gemeenten (ik heb het van horen zeggen) bij een geboortebezoek gezegd schijnt te hebben: ‘Zo, en laat me nu het product van de gemeenschap eens zien.’ Trudy heeft vast wat ‘corrigeerwerk’ aan hem gehad.

Nog een herinnering. Als studenten aan de Reformatorische Bijbelschool moesten we één van zijn delen van zijn (verder nog in ontwikkeling zijnde) dogmatiek aanschaffen. Dat was een, voor die tijd, groot bedrag. Iets van honderd gulden. Toch maar doen, vond hij, want ‘daar zitten zoveel boeken in verwerkt, dat je al die anderen niet hoeft aan te schaffen.’ Briljant!

Briljant, ja, dat zijn niet alleen zijn boeken. Hij was het ook zelf. Daarom is het zo jammer, dat hij nooit een positie heeft gekregen als universitair docent of hoogleraar. Ik weet niet of hij daar onder geleden heeft, maar hij was een universitaire positie sowieso waard geweest.

Prachtig vond ik het toen hij mij vroeg om bij de Groningse boekhandel Riemer & Walinga een verhaal te houden over zijn Grote en Kleine Protestantse Catechismus (2012). Ben legde me ook de handen op toen ik predikant werd van de Protestantse Gemeente Hardenberg-Heemse (wijkgemeente West). ‘Ik ben de Alfa en de Omega,’ sprak hij toen.

Nu is hij niet meer. Niet meer hier. Ik kreeg, anders dan andere jaren, ook geen kerstkaart meer van hem. Voor hem is het nu altijd Kerst: hij is voor altijd bij zijn Heer! Hij-Is-Er-Bij! (Naar de titel van een tweetal boeken van zijn hand).

Ds. Leo van Rikxoort