Rust vinden bij God
"Martine, zou jij een meditatie over rust willen schrijven voor de volgende Wittenbergcourant?" Deze vraag is het, die in mij heeft gewerkt de afgelopen weken. Rust is iets moois, dat weet ik zeker. Maar het is ook iets kwetsbaars. Want de vraag om iets te schrijven over rust vinden was confronterend. In hoeverre heb ik de laatste periode de rust echt gezocht? Hoeveel onrust heb ik de ruimte gegeven? En waarom?
Ik had de kans voor een langere periode vrijwilliger te zijn in Taizé. Die periode gaf me rust. Het was simpel: heel veel geluiden, taken en verantwoordelijkheden vervaagden in die tijd. De nooit aflatende input van buiten was daar ineens beperkt. De eenvoud gaf een duidelijke focus: God, de ander (vooral de ander in Taizé) en jezelf zoeken. Daar had je het mee te doen. Meer hoefde niet. Meer kon ook eigenlijk niet. Ik vond rust en vrede.
Steeds sneller
Je zou denken dat ik de daar ontvangen rust, die zo waardevol voor me bleek, heb meegenomen naar deze periode. Dat was inderdaad mijn voornemen. Maar terug in Nederland ging het steeds sneller. De dingen die in Taizé niet konden, had ik eigenlijk ook wel weer gemist. Ik ging dus nieuwe hobby’s oppakken, wilde contacten weer versterken, nieuwe mensen leren kennen, nieuwe dingen leren, een nieuwe baan vinden en ook nieuwe spullen kopen. Want dat is toch allemaal nodig?
Van hot naar her
Voor ik het wist, rende ik zo weer van hot naar her (ook letterlijk, want het Wittenberger- hardloopenthousiasme had me aangestoken). Ik ging hier af en toe naar de getijdengebeden en dat was fijn. Maar mijn eigen stille tijd met God kon ik snel laten overwoekeren door al het andere in mijn leven. En te midden van mijn rennen, mijn onrust, kreeg ik die vraag voorgelegd: "Wil je een meditatie schrijven over rust vinden bij God?"
Slechts één ding
Herinneringen van mijn stilteweek in Taizé welden op. Opwekkingslied nummer 462, een lied dat mijn week toen zo had bepaald, zong krachtig door mijn hoofd, dwars door al mijn drukdoenerij heen: "Aan Uw voeten Heer is de hoogste plaats." Ik hoorde het antwoord van Jezus op de vraag van Martha: "Slechts één ding is nodig. Maria heeft het goede deel uitgekozen, dat niet van haar zal worden afgenomen." Slechts één ding.
Kiezen voor focus
Als ik dat daadwerkelijk geloof, betekent het dit: opnieuw kiezen voor focus in mijn leven. God zoeken met een oprecht hart. Zonder afleiding. Het is natuurlijk waar, veel dingen zijn mooi en belangrijk. En ik ben zeker dankbaar dat ik zo veel mag doen en ontdekken. Maar onthoud ik in dit alles wel dat niets zo helder schijnt als de aanwezigheid en luister van de Heer?
Levende relatie
Dat de levende relatie met Hem uiteindelijk is wat ik, wat wij, nodig hebben? Naar rust te zoeken, bij mijn Schepper alleen. Mijn hart delen met Hem, de tijd creëren om mijn oor te luisteren te leggen bij Zijn Woorden. Geduld beoefenen. Vanuit de relatie met God mijn keuzes maken, kracht ontvangen, werkelijk leven.
Aan de voeten van Jezus
In mijn leven dus een duidelijke, blijvende, overstijgende focus op de relatie met God onze Vader. Dat maakt dat ik inga tegen de stemmen van de wereld. Inga tegen de stemmen van mijn eigen onrust en drukdoenerij. Die prioriteit geven aan het als christenen gezamenlijk, maar ook alleen, zitten aan de voeten van Jezus. Die de Wijsheid Zelf is. Alles in Zijn machtige, vaardige handen leggend en latend. Steeds weer ontvangend, van God Zelf.
Constante keuze
Die constante keuze en beoefening, dat alleen kan de rust geven waarnaar ik verlang. En jij? Op welke momenten merk jij dat je de rust (terug)vindt bij God? Welke nieuwe keuzes kun je in je leven maken om de overstijgende focus in je leven te houden? En welke gewoontes ga je blijven vasthouden? Hoe kun je anderen helpen om de rust bij God te (her)vinden?
Vijf tips over stille tijd op de site Lume.nl:
5 manieren om jouw stille tijd vorm te geven - Lume (wijzijnlume.nl)
* Martine is de gefingeerde naam van een bewoonster van onze leefgemeenschap
