Verlos ons van de boze wolf

De afgelopen tijd maakt een leuke spanning deel uit van ons huis. Een spanning die te maken heeft met de vele meldingen van de wolf in de bossen rond Zeist. Het zal je maar gebeuren. Opeens die beruchte wolf tegen het lijf lopen. Wat zou het met je doen? Op sommigen van ons oefent het zien van die wolf een enorme aantrekkingskracht uit. Anderen boezemt het eerder angst in.

De wolf mag op een enkeling na dan een schuw wezen zijn; de sociale media zet het dier in de volle schijnwerpers. Het is interessant hoe een relatief onbelangrijke ontwikkeling zoveel ruimte krijgt in onze nieuwsomroepen. Zeg nu zelf, in welke verhouding staat de verspreiding van wat wolven tot de grote machten die de economie, wereldvrede en het klimaat in de klem houden? Voor een paar boeren kan de opkomst van dit roofdier natuurlijk een hoofdpijndossier zijn. Dat hoeft niet verzacht te worden. Maar voor de grote massa is het slechts spectaculaire zoete koek. Hoe kan het toch dat het huilen van wat wolven zó onze aandacht op kan eisen? 

Wat trekt onze aandacht en waarom? Dat zijn ook de vragen waar we ons mee bezig houden in ons huis. Er is een hele industrie ontstaan die in leven blijft door onze kijk-en-koopcijfers. Reclames, influencers, de goedkope kledingmarkt, de hele betaalde Youtube wereld, het bestaat alleen als wij het aandacht geven. Veel van onze tijdsgenoten zijn bezig met de vraag hoe we afkomen van de behoefte om elke vrije minuut te laten opvullen door iets dat ons prikkelt. Of, positief geduid, hoe vinden we de tijd voor wat we echt belangrijk vinden?  

Op de Wittenberg ervaren we de waarde van goede gewoonten. Gebruiken die ons helpen om niet doelloos, zinloos en futloos door het leven te gaan, maar God-gericht te leven. Onze maaltijden proberen we heilige momenten te laten zijn, zonder de afleiding van een telefoon. Aandacht hebben voor de dag van de ander. Vasten krijgt hier een kans. Genoeg beweging klinkt als een doktersadvies, maar het helpt écht tegen de verveling en de kramp van het niks-doen. Een ritme van gebed, dat niet altijd leuk is, maar wel altijd goed, leert ons dat het leven met God net zo is: niet altijd leuk, wel altijd goed. Goede gewoonten zijn geen stoffige begrippen van een monumentaal huis. Goede gewoonten hebben de kracht om leven te brengen. De rijkdom van onze christelijke traditie laat zien dat goede gewoonten horen bij een leven met Christus. Verleidingen, dwaalweggetjes en ontsporingen zijn er in vele vormen en maten. 'Heb de Heere, uw God, lief met heel uw hart, met heel uw ziel, heel uw kracht èn heel uw verstand’. Zouden we dat verstand niet ook kunnen inzetten voor hoe we ons leven inrichten? De statistieken liegen er niet om. Velen van onze generatie hebben moeite met het maken van goede keuzes in daginvulling. In hoe we omgaan met informatie. Moeite met de kracht van geld, seksualiteit en roem. Waarom zouden we ons Godgegeven verstand niet gebruiken in hoe we nadenken over het navolgen van Christus? De angst dat we daarin doorslaan moet ons niet in de houdgreep houden om maar niks uit te voeren. Dat gebeurt in onze generatie op geestelijk gebied al genoeg. 

Ik hoorde over een versie van het Onze Vader dat de woorden ‘en verlos ons van de boze wolf’ gebruikt. In een woongroep voor mensen met een verstandelijke beperking hielp deze versie om de boze iets meer vorm te geven. Prachtig gevonden, vind ik. De wolf als een mythische verschijning van het kwaad. Iets dat ons grote angst inboezemt, maar ook aantrekt. Dat laat de wolf in onze bossen weer zien. Daarin ligt een uitdaging voor onze tijd. Wij worden geplaagd door heel veel dat angst inboezemt, maar ook sterke aantrekkingskracht heeft. De spanning tussen het kwade en het vermaak. Onze kostbare tijd en het scrollen. De noodzaak tot actie tegenover de lamlendigheid. Wat geeft sturing? Misschien wel de oude vormen, gebruiken en rituelen van de kerk die de tand des tijds hebben doorstaan. En misschien ook wel nieuwe vormen en gewoonten. Gevonden, herontdekt en getoetst aan de rand van het bos in Zeist. De leefgemeenschap als een experimentele plek om op speurtocht te gaan. Niet naar de wolf, maar naar gewoontes die goed voor ons zijn en ons op het spoor zetten van het leven met God.