Signaal van hoop

Getijdengebeden - signaal van hoop
In de Wittenberg gemeenschap kun je dagelijks drie keer een getijdengebed meemaken. Pas vroeg iemand: ‘Waarom doen jullie dat eigenlijk? Waarom hechten jullie daaraan?' Mijn antwoord: de dagelijkse gebedstijden zijn een signaal van hoop. In de Adventstijd, de donkerste tijd van het jaar, krijgt dat extra gewicht. Laat ik eerst redenen noemen om het getijdengebed vol te houden. Ik hoop dat ze je inspireren om het gebed vast te houden op de plek waar je bent, in de kleine gemeenschap waartoe je behoort, in een tijd die je makkelijk als deprimerend kunt ervaren en waarin je makkelijk kunt afhaken. 

1. Ons werk, onze studie, vergadering, gezelligheid, alleen zijn…telkens onderbroken door de gebedstijden waarin we onze Schepper eren, omdat we voor Hem willen leven en niet voor onszelf.
2. We geloven in de kracht van het gebed, of liever: in de kracht van Hem die onze gebeden hoort. Daarom doen we voorbede voor de wereld om ons heen, voor familie en vrienden, voor de kerk en voor elkaar.
3. We laten ons niet opjagen door de stress van werken, produceren, beheersen, onszelf op de kaart zetten – de liturgie van de wereld. Daarom zoeken we dagelijks momenten om tot rust te komen en onze ziel te voeden in de liturgie van een gebedstijd, waarin God tot ons spreekt en we stil zijn met Zijn woorden.
4. We geloven dat elke dag een geschenk is. Daarom danken we onze Schepper voor de morgen, de middag en de avond en bidden om vergeving voor ons overtreden en falen.
5. Omdat we horen bij een christelijke gemeenschap bidden we niet alleen in onze kamer, maar ook samen in de kapel of conferentiezaal. Aan het gezamenlijk gebed heeft God bijzondere beloften verbonden.

Het gebed volhouden
Hoe houden we het vol? Allereerst: Christus zelf bidt aan de rechterhand van de Vader wanneer twijfel ons de adem beneemt of lauwheid ons verlamt. We worden gedragen door psalmdichters en profeten. Daniel bad in het ongetwijfeld drukke en chaotische Babel driemaal op een dag, hoorbaar met open vensters naar Jeruzalem. We voegen ons in een lange (klooster)traditie. Misschien nemen we als Wittenberg een tamelijk unieke plek in. Waar in de protestantse en evangelische wereld komen mensen dagelijks bij elkaar om te bidden behalve misschien in de gezinnen? 

Als een ster in de nacht
We merken dat we de discipline van gebed moeten leren, dat het er niet van af hangt of wij eraan toe zijn. We staan nog maar aan het begin. En toch: laten onze gebedstijden een baken van hoop zijn in een woelige wereld. Adventstijd is een tijd van verwachting en van hoop. Wereldwijd is er geen reden voor optimisme. Optimisme heeft misschien met ons karakter te maken of met een manier van kijken naar omstandigheden. Maar hoop is als een ster die je pas ziet als het donker wordt en die vast staat in de nacht. Hoop is een anker voor de ziel en het gebed is een duidelijk signaal van die hoop.

Als God ons de genade geeft om vol te houden en als ons hart erin meekomt, dragen wij niet de gebeden, maar dragen de gebeden ons. Ze voeden de liefde voor de Koning die arm werd om ons rijk te maken. En ze voeden de liefde voor medemensen die in een duistere wereld wachten op het licht.